Kiretaż otwarty

Wykonuje się go w momencie, gdy dojdzie do wytworzenia głębokiej kieszonki dziąsłowej, która pogłębia się w przestrzeni między dziąsłem a zębem. Bezpośrednią przyczyną są stany zapalne, za które odpowiadają różnego rodzaju bakterie. Niestety nie zawsze możemy oczyścić te przestrzenie za pomocą tradycyjnych metod, jakimi są np. skaling i piaskowanie. Wówczas musimy sięgnąć po chirurgiczne metody leczenia, mamy tu na myśli kiretaż  otwarty z użyciem narzędzi ręcznych w postaci kiret, za pomocą końcówek laserowych oraz pilników Orbana.  Polega na rozcięciu dziąsła w celu rewizji całego korzenia, który od tej pory jest całkowicie na wierzchu. Oczyszcza się jego powierzchnię za pomocą specjalnych narzędzi (kiret) z kamienia, ziarniniaków i innych zmian zapalnych. Następnie lekarz precyzyjnie zaszywa ranę, nie pozostawiając żadnych śladów. Zabieg ten wydłuża „istnienie” zęba w obecnym miejscu, zmniejsza się jego ruchomość. Często oprócz oczyszczania aplikuje się zmienione zapalnie miejsca, różne leki, a także materiały kościozastępcze. Niestety po zabiegu mogą wystąpić niepożądane objawy, które zwłaszcza po zejściu znieczulenia mogą powodować dyskomfort u pacjenta. Do najczęstszych objawów należy niewielki obrzęk oraz przekrwienie w okolicy zabiegu. Może dojść też do niewielkiej utraty czucia. Czasami pacjent stwierdza niewielką ilość krwi w ślinie. Może wystąpić również niewielka nadwrażliwość zębów na wahania temperatury oraz ruchomość pierwszego stopnia.

Kiretaż zamknięty

Zabieg stosowany w leczeniu parodontozy, może być przeprowadzony w znieczuleniu miejscowym. Polega na usunięciu ziarniny zapalnej z części poddziąsłowej, bez nacinania dziąsła. Najczęściej wykonywany jest w przypadku kieszonek do 5 mm głębokości.  Następnie przepłukuje się kieszonki płynem antyseptycznym i aplikuje się leki, których dobór zależy od stanu patologicznych kieszonek. Często leczenie periodontologiczne rozpoczyna się właśnie od tego typu kiretażu, a jeżeli nie da ono oczekiwanych efektów, pozostaje leczenie chirurgiczne.

Zarówno po kiretażu zamkniętym jak i po otwartym, pacjent powinien stosować się do zaleceń periodontologia i ściśle ich przestrzegać, aby nie doszło do powikłań. Do najważniejszych zaleceń należą:

• Stosowanie zimnych okładów, w celu zmniejszenia obrzęku pooperacyjnego. Należy przykładać okłady na skórę, w okolicy rany na około 5 razy dziennie.
• Przez około 2 doby nie należy pić alkoholu oraz palić papierosów.
• Należy przyjmować zalecone przez lekarza leki, często również antybiotyki.
• Dzień po zabiegu należy nie wykonywać zbyt dużego wysiłku fizycznego i nie pochylać głowy do przodu.
• Przez kilka pierwszych dni stosujemy dietę papkowatą, niewymagającą zbyt intensywnego nagryzania, w celu przyspieszenia gojenia rany.

Bardzo ważne jest również zachowanie idealnej higieny okolicy pozabiegowej. Stosujemy do tego celu miękkie szczoteczki, płyny do dezynfekcji i maści przyspieszające regenerację. W okresie rekonwalescencji należy stosować płyn z chlorheksydyną, która ma silne działanie bakteriobójcze lecz  nie dłużej niż 14 dni, gdyż może spowodować trwałe przebarwienie na zębach.

 

Szynowanie zębów

Często konsekwencją nieleczonych chorób przyzębia jest utrata stabilności zęba w zębodole. Dochodzi do rozchwiania zębów (1 stopień, 2,3). Można spowolnić ten proces poprzez połączenie zębów, za pomocą mało widocznego włókna szklanego i specjalnych materiałów. Wykonuje się to najczęściej od strony językowej lub podniebiennej. Zęby tworzą wówczas monoblok, dzięki czemu siły żucia przenoszone są na całość, a nie na pojedyncze zęby. To odciążenie skutkuje stopniową odbudową kostną, a jeśli nawet ten proces nie nastąpi, to przynajmniej zostaje zatrzymane dalsze pogłębianie paradontozy.